پارگی فیلمهای پلیمری(سقوط دارت)

خواص انواع پلیمرها در فیلم‌های پلیمری 

 فیلم‌های پلاستیکی، لایۀ نازک پلیمری پیوسته با حداکثر ضخامت ۰٫۲ تا ۰٫۳ میلیمتر، با قابلیت انعطاف بالا هستند. نوع ضخیم تر آن ها، ورقه یا شیت (sheet)نامیده می شوند. این فیلم‌های پلیمری نازک برای جدا کردن نواحی یا احجام، نگه داشتن و بسته بندی قطعات، به عنوان مانع یا سطح چاپ پذیر عمل می کند. فیلم‌های پلیمری با هدف تزئین و محافظت استفاده می شوند و کاربردهای گسترده ای شامل بسته بندی، کیسۀ پلاستیکی، برچسب، منظره سازی، تجهیزات الکتریکی، فیلم های عکاسی و ویدئویی و ساختارهای غشائی متخلخل دارند.

اهمیت فیلم ها به گونه ای است که در طبقه بندی مصرف پلاستیک ها از نظر کاربرد، فیلم های پلاستیکی با اختلاف آشکاری در صدر کاربردی ترین مصرف پلاستیک ها قرار دارند. همان گونه که در شکل ۱ مشاهده می شود، صنعت فیلم در کاربرد بسته بندی و کشاورزی بیش از ۴۰ درصد مصرف پلاستیک ها را به خود اختصاص داده است. بنابراین، بهره گیری از مواد افزودنی و بهبود دهنده های مختلف مانند انواع لیزکننده، آنتی بلاک، کمک فرآیند، شفاف و براق کننده، آنتی استاتیک، دوخت پذیر، مقاوم کننده در برابر نور UV و عوامل محیطی، آنتی اکسیدانت و انواع رنگ دانه ها جهت دست یابی به بهترین کیفیت در خصوصیات مورد نظر  این فیلم‌ها بسیار موثر هستند.

انواع پلیمرهای مصرفی در تولید فیلم

اغلب پلاستیک ها می توانند به صورت فیلمی نازک، شکل دهی شوند. اما عمده پلیمرهایی که در صنعت فیلم مورد استفاده قرار می گیرند شامل، انواع پلی اتیلن، پلی پروپیلن، پلی وینیل کلراید (PVC)، پلی استایرن، پلی اتیلن ترفتالات (PET)، پلی آمید، اتیل وینیل الکل (EVA) و پلی وینیلیدین کلراید هستند. فیلم های تولید شده از پلاستیک های مختلف، خواصی متناسب با خواص پلاستیک مصرفی دارند. از مهم ترین ویژگی ها که در انتخاب جنس فیلم های پلیمری حایز اهمیت است، می توان به نفوذ پذیری در برابر بخارآب و اکسیژن، استحکام و کرنش کششی، ماکزیمم دمای کاربری، قیمت تمام شده، فرآیند پذیری اشاره کرد.

آزمون مقاومت به پارگی یا مقاومت ضربه ای در فیلم ها و ورق های پلاستیکی به وسیله پرتابه 

 مقاومت به پاره شدن یا پارگی در پلاستیک هایی که به شکل فیلم (با ضخامت پایین) و ورق هستند بسیار مهم و حیاتی می باشد. یکی از مهم ترین روش های تعیین مقاومت پارگی فیلم و ورق های پلاستیکی استفاده از روش Graves tear  یا پارگی حفره ای می باشد.

دستگاه مربوطه دارای دو حالت ارتفاع برای رها شدن دارت میباشد . برحسب اینکه محدوده مقاومت ضربه پذیری فیلم ها چگونه باشد ، یکی از این ارتفاع ها با دارت مشخص خود مورد استفاده قرار میگیرد. لازم به ذکر است مقدار مقاومت ضربه فیلم ها شدیدا تابع نوع مواد و ضخامت فیلم میباشد .

روند انجام تست به اینصورت است که 20 نمونه دیسکی تهیه شده و روی حلقه مخصوص دستگاه بسته میشوند ،‌ وزنه ای که در آن 50 ٪ نمونه ها با برخورد دارت پاره میشوند و بقیه پاره نمیشوند به عنوان مقدار مقاومت ظربه فیلم ها بر حسب گرم (gr) بیان میشود.